Al vroeg worden veel van de emoties van een kind toegeschreven aan fysieke groeistadia; Tempo's worden toegeschreven aan tandjes krijgen en de 'terrible twos', zeuren wordt geassocieerd met vermoeidheid of buikpijn, prikkelbaarheid wordt geassocieerd met leerproblemen of hormonale verschuivingen bij adolescenten. Hoewel biologische fasen een grote invloed hebben op de ontwikkeling van een kind, hoe vaak negeren we de emotionele problemen die ten grondslag liggen aan de pijn van een kind? Hoe scheiden we periodiek verdriet van chronische depressie? Groeipijn door hartzeer?

Afgestemd blijven op onze kinderen en wat ze psychisch doormaken, kan net zo belangrijk zijn voor hun ontwikkeling als het herkennen van de symptomen van koliek of verkoudheid. Terwijl kinderen door het leven gaan, worden ze diep getroffen door de lessen ervan: leren over verlies of dood, pestkoppen en kwetsende persoonlijkheden, academische en fysieke uitdagingen, nederlaag en pijn veroorzaakt door de natuurlijke tekortkomingen van hun ouders of volwassen invloeden. Hoe meer we herkennen wat hen pijn doet, hoe beter we in staat zijn om er met gevoeligheid en begrip op te reageren. Door onze kinderen te helpen zin te geven aan hun vroege levenservaringen, hoe beter ze in staat zijn om het hoofd te bieden in hun volwassen leven.