Ieder van ons zal tijdens zijn leven eenzaamheid ervaren. Het kan ons raken als we vrijgezel zijn en zaterdagavond op onze bank naar herhalingen kijken of wanneer we midden in een vol en bruisend feest zitten. Daar is één duidelijke reden voor, en dat is dat eenzaamheid niet alleen is om alleen te zijn, het is een perceptie van onszelf als alleen te zien.

Het is duidelijk dat onze omstandigheden een rol spelen in hoe we ons voelen. Break-ups, verliezen, scheidingen en verhuizingen kunnen ervoor zorgen dat we ons behoorlijk eenzaam voelen. Een groot deel van wat tot chronische eenzaamheid leidt, is echter de manier waarop we denken en voelen over onszelf en de wereld om ons heen. Onderzoek toont nu aan dat mensen die worstelen met eenzaamheid de wereld anders kunnen waarnemen. In een door de American Psychological Association gepubliceerde studie vond onderzoeker John Cacioppo zowel structurele als biochemische verschillen in het 'eenzame brein'. Iemand die met eenzaamheid worstelt, kan meer moeite hebben met het herkennen van positieve gebeurtenissen, omdat het eenzame brein onderdrukte neurale reacties op positieve beelden en gebeurtenissen vertoont. Ze lijken ook meer moeite te hebben zich de gedachten van anderen voor te stellen of te 'mentaliseren'.

Een ander Universiteit van Chicago studie toonde aan dat 'eenzame individuen hun wereld eerder als bedreigend beschouwen, meer negatieve verwachtingen koesteren en dubbelzinnig sociaal gedrag op een meer negatieve, onaangename manier interpreteren en erop reageren, waardoor hun opvatting van de wereld als bedreigend en buiten hun controle.' Als dit het geval is, is de kans groter dat degenen die eenzaam zijn sociale wachtrijen missen. Ze kunnen een verwelkomende blik, een subtiele uitnodiging of een aanvaarding niet herkennen, waardoor de cyclus van eenzaamheid in stand wordt gehouden.

Het is nuttig om te erkennen dat eenzaamheid in hoge mate een gemoedstoestand is, en helaas liegt die geest in feite tegen ons. Het brengt zelfs onze mentale en fysieke gezondheid in gevaar. Zoals dezelfde studie door John Cacioppo aangeeft, is sociaal isolement 'een belangrijke risicofactor voor morbiditeit en mortaliteit'. Maar als het slechtste nieuws is dat eenzaamheid ons kan doden, is het beste nieuws dat we ons leven kunnen redden.

De ' kritische innerlijke stem ' is een zelfdestructieve dialoog die in ons hoofd speelt, een doorlopend commentaar dat ons coacht met wrede observaties en vreselijke adviezen. Als we iemand ontmoeten die we leuk vinden, is het dat kleine stemmetje dat binnenkomt: 'Hij heeft geen interesse in jou. Laat hem NIET zien dat je hem leuk vindt.' Het is er om ons bang te maken om ons in te houden: 'Waarom kwetsbaar zijn? Je houdt jezelf voor de gek.' Het waarschuwt ons voor anderen. 'Je kunt niemand vertrouwen. Vroeg of laat verliezen ze hun interesse.' Het lokt ons in negatieve gedragspatronen. 'Rustig maar en blijf thuis. Je bent moe. Je hoeft geen moeite te doen.' En tot slot straft het ons als we zijn advies opvolgen. 'Wat een verliezer! Weer helemaal alleen. Je zult nooit iemand hebben!'

Deze kritische innerlijke stem voedt gevoelens van eenzaamheid. Het voedt ons een gestage stroom van waarschuwingen, instructies en kritieken die ons ondermijnen en ons onzekerder, achterdochtig en gewoon op onszelf doen voelen. Deze gevoelens van onzekerheid en een laag zelfbeeld maken het veel moeilijker om de wereld in te gaan en vertrouwen te hebben in het ontmoeten van mensen. Het beïnvloedt ons gedrag op subtiele en onsubtiele manieren. We kunnen ineengedoken in de hoek zitten bij een sociale gebeurtenis of geen oogcontact maken. Bovendien kunnen we uitbreidingen van warmte of interesse van anderen mislopen, omdat we bezig zijn, verschanst in het gemene geklets van onze innerlijke criticus.

Een vrouw met wie ik werkte, ervoer dit tot in het extreme toen ze voor het eerst naar een nieuwe stad verhuisde. Ze legde me uit dat ze gewoon niet het gevoel had dat ze er bij hoorde. Ze beschreef dat mensen haar niet mochten of haar niet de tijd van de dag gaven, en toch was ze uitgenodigd voor feestjes door buren en uit voor koffie met co -arbeiders. In elk scenario werd ze overspoeld met kritische zelfaanvallen. Ze zou zich zo slecht voelen over zichzelf, ze kon amper opkijken op een feestje of een gesprek voeren bij de koffie. Ze begon zelfs kritisch te worden tegenover de mensen die haar wel aanspraken en ontdekte kleine details om uit elkaar te halen. Haar kritische innerlijke stem klonk door in haar gedrag, en mensen reageerden dienovereenkomstig en pikten het onzichtbare 'niet storen'-teken op dat over haar gezicht verspreid was.

Aanvankelijk reageerde de vrouw door voor zichzelf te blijven, en dat is precies wat haar innerlijke criticus wilde. De kritische innerlijke stem drijft ons om geïsoleerd te zijn, maar als we geïsoleerd zijn, hebben we de neiging om meer 'stemmen' te horen. Ze begon gedachten te horen als: 'Arme jij. Je kunt toch geen vrienden maken?' Uiteindelijk werd ze de zelfspot in haar hoofd beu en dwong ze zichzelf naar buiten te gaan en gesprekken aan te gaan, bijvoorbeeld terwijl ze in de rij stond te wachten voor koffie of aan het sporten was in de sportschool. Meteen voelde ze een gevoel van opluchting om gewoon onder de mensen te zijn en te zien dat de wereld heel anders is dan wat haar kritische innerlijke stem haar had verteld.