Als cultuur hechten we veel waarde aan zelfrespect. En dit is een goede zaak. Hoe we over onszelf denken, bepaalt hoe we de mensen om ons heen behandelen en vice versa. In 1890 identificeerde William James zelfrespect als een fundamentele menselijke behoefte, niet minder essentieel om te overleven dan emoties zoals woede en angst. En toch slagen we er vaak niet in om de vele verschillen tussen eigenwaarde en ijdelheid te meten, of we begrijpen niet hoe onze acties en reacties kunnen dienen om de ene te versterken in plaats van de andere.

Terreurbeheersingstheoreticus Dr. Sheldon Solomon maakt het punt dat eigenwaarde controversieel is, aangezien sommigen beweren dat het van vitaal belang is voor psychologisch en interpersoonlijk welzijn, terwijl anderen volhouden dat zelfrespect onbelangrijk is of wordt geassocieerd met toegenomen geweld en sociale ongevoeligheid.' Hij gaat verder met te zeggen dat 'degenen die beweren dat een hoog zelfbeeld problematisch is en geassocieerd wordt met verhoogde agressie, opzettelijk of onbewust verwarrend zijn en hun zelfrespect gelijkstellen aan narcisme.'

Het onderscheid tussen eigenwaarde en narcisme is van grote betekenis op persoonlijk en maatschappelijk vlak. Eigenwaarde verschilt van narcisme doordat het een houding vertegenwoordigt die is gebaseerd op prestaties die we onder de knie hebben, waarden die we hebben nageleefd en zorg die we jegens anderen hebben getoond. Omgekeerd is narcisme vaak gebaseerd op faalangst of zwakte, een focus op zichzelf, een ongezonde drang om als de beste te worden gezien en een diepgewortelde onzekerheid en onderliggend gevoel van ontoereikendheid. Dus waar komen deze houdingen vandaan? En waarom vormen we ze?

In ons nieuwe boek Het zelf belegerd , mijn vader, psycholoog en auteur Robert Firestone, en ik schrijven: 'Ijdelheid is een gefantaseerd beeld van het zelf dat wordt gevormd wanneer ouders lege lof en een valse opbouw vervangen door de echte liefde en erkenning die ze hun kind niet hebben gegeven. ' Zulke ouders laten hun kinderen ongezien en met een gevoel van druk achter om iemand te zijn die ze niet zijn. Aan de andere kant laten ouders die op hun kinderen zijn afgestemd en oprecht op hen reageren, hun kinderen zich gezien en gewaardeerd voelen. Deze kinderen groeien op met een nauwkeurig gevoel van wie ze zijn en met een gezond gevoel van eigenwaarde.

Studies hebben aangetoond dat kinderen gaven complimenten want vaardigheden die ze niet beheersen of talenten die ze niet bezitten, krijgen het gevoel alsof ze helemaal geen lof hebben gekregen, vaak zelfs leger en minder zeker. Alleen kinderen die werden geprezen voor echte prestaties waren in staat om zelfvertrouwen op te bouwen. De anderen moesten iets veel minder wenselijks ontwikkelen: narcisme. Onnatuurlijke druk of onverdiende opbouw kan leiden tot verhoogde onzekerheden en angsten die narcisme boven zelfvertrouwen in de hand werken.

Narcisme moedigt afgunst en vijandige rivaliteit aan, terwijl zelfrespect mededogen en samenwerking ondersteunt. Narcisme is voorstander van dominantie, waar het gevoel van eigenwaarde gelijkheid erkent. Narcisme houdt arrogantie in, waarbij zelfrespect nederigheid weerspiegelt. Narcisme wordt beledigd door kritiek, terwijl het gevoel van eigenwaarde wordt versterkt door feedback. Narcisme maakt het nodig om anderen naar beneden te halen om boven hen te kunnen staan. Eigenwaarde leidt ertoe dat ieder mens wordt gezien als een persoon van waarde in een wereld van betekenis.

De samenleving speelt een rol bij het bevorderen van eigenwaarde of narcisme. Dr. Solomon legt uit: 'Zelfrespect is uiteindelijk een culturele constructie, omdat de normen van waarde waarmee mensen zichzelf beoordelen, zijn afgeleid van het naleven van sociale normen.' Deze normen kunnen mensen ofwel manieren bieden om zich goed over zichzelf te voelen, ofwel onrealistische verwachtingen in de hand werken die alleen maar het gevoel van eigenwaarde kunnen vernietigen. Solomon merkt op dat in Amerika een man rijk en succesvol moet zijn, en een vrouw 'jong en dunner dan een stuk linguini, en dat is onmogelijk'. Hij stelt:

Onze kinderen leren al op zeer jonge leeftijd om zich te houden aan een reeks waarden die niet realistisch haalbaar zijn voor het gemiddelde individu. En dus zou het ons niet moeten verbazen dat een derde van de Amerikaanse bevolking depressief is en een ander derde verslaafd is aan drugs en alcohol, en het laatste derde is televisie kijken of winkelen bij [de superstore] voor een kettingzaag of een citroen.

Toen Dr. Solomon en zijn collega's, Jeff Greenberg en Tom Pyszczynski, de theorie over terreurbeheersing ontwikkelden, was een van de vragen die ze stelden: wat is de betekenis van zelfrespect? Hun onderzoek bracht belangrijke antwoorden op hun vraag aan het licht en onderstreepte overigens de reden waarom, zoals William James opmerkte, 'zelfrespect een fundamentele menselijke behoefte is, essentieel om te overleven.' Hun bevindingen toonden aan dat een krachtig en potentieel productief schild tegen existentiële angsten die inherent zijn aan onze menselijke conditie, het gevoel is dat we elk een waardevol lid zijn van een zinvol universum.

Dr. Solomon en zijn collega's hebben gesteld dat existentieel bewustzijn en de pogingen om doodsangst te vermijden aanzienlijk hebben bijgedragen aan veel van 's werelds oorlogen en politieke conflicten. Omgekeerd beweren zowel Dr. Solomon als Robert Firestone dat wanneer het bewustzijn van de dood niet wordt ontkend maar erkend, het kan worden gebruikt om vrede en mededogen te bevorderen. Het idee dat we allemaal in hetzelfde schuitje zitten, zij het een zinkende boot (zoals Solomon aangeeft), bevordert een gevoel van gelijkheid en saamhorigheid. De erkenning dat ons fysieke zelf hetzelfde lot deelt en dat we allemaal dezelfde angsten hebben, kan ons helpen om meer begrip te krijgen voor elkaars beperkingen.

Door je goed te voelen over jezelf als persoon en acceptabel te zijn voor wie je bent, kun je door je leven gaan met een gevoel van doel, betekenis en waarde. Ernest Becker schreef: 'de schijnbaar banale woorden 'eigenwaarde' vormen de kern van menselijke aanpassing.' Om een ​​gevoel van eigenwaarde te krijgen, moeten we onszelf zien als waardevolle leden van een samenleving die iets betekent. Teruggeven en medeleven, hulp en empathie bieden zijn de sleutel tot het realiseren van onze waarde. Wanneer we erkennen dat onze tijd op aarde vluchtig is, accepteren we de pijnlijke realiteit die elke actie meer gewicht geeft, elk moment meer ontroering. Het geeft ons ook een geweldige kans om te profiteren van de tijd die we hebben en de mensen met wie we deze tijd delen. Het opbouwen van eigenwaarde gaat dus over het opbouwen van buiten onszelf, een gevoel van gemeenschap, kameraadschap en gelijkheid tussen onze medemensen.