Mijn broer bestaat nu alleen in geheugen, vorm en kenmerken die uit de fysieke wereld zijn gewist. Ik hoor zijn staccato lachen, herinner me zijn glimlach en herinner me de toon en cadans van zijn stem, maar ik kan hem niet aanraken, in zijn schouders knijpen of hem zelfs maar een vriendelijke stoot op zijn arm geven. Ik kan hem niet vragen of het antwoord ooit weten op wat hem van een ladder naar een ander rijk heeft gedreven - een waar ik geen deel van uitmaak en waar ik geen toegang toe heb.

Ons leven bestaat uit verhalen. Sommige vertellen we onszelf, en andere mensen voegen toe aan het verhaal. Na de zelfmoord van mijn broer is de enige conclusie die ik ben gekomen, dat we voorzichtig moeten zijn met de verhalen die we onszelf vertellen en met wat ze ons doen geloven. Autobiografieën zijn niet noodzakelijkerwijs non-fictie.

Als de stem in ons hoofd ons vertelt dat we niet goed, beschadigd, minder dan eervol of onwaardig zijn, lijkt het misschien alsof zelfmoord plegen een plausibele oplossing is voor schijnbaar onoplosbare problemen. Maar is dat echt de waarheid? Als we een licht op de duisternis laten schijnen, vinden we misschien wat ons beangstigt en pijn doet, maar is het niet zo dat we ook de gaven zullen verlichten die inherent zijn aan ieder van ons? Geschenken die zo onbetaalbaar en uniek zijn dat het ondoorgrondelijk is dat je de essentie van wie en wat ze zijn, inclusief de pijn, zou vernietigen. Het moedwillige offer van mijn broer van zijn kostbaarheid laat me beroofd en stom. Er blijven alleen onbeantwoordbare vragen over: had mijn broer spijt van zijn laatste daad? Had hij een helder moment waardoor hij wenste dat hij niet van die ladder was afgestapt? Zou de liefde die we voor hem hadden hem van de rand kunnen helpen? Wist hij hoeveel zijn familie en vrienden van hem hielden? Maakte het hem uiteindelijk iets uit?

Het lijkt erop dat als ik het antwoord op die vragen kan vinden, dat vreselijke laatste moment zal worden omgekeerd en ik mijn broer terug zal hebben. Maar in plaats daarvan vraag ik me af - en hoop ik - dat hij de vrede heeft gevonden waar hij op deze aarde moeite mee had. Maar zijn vertrek heeft iets in mij geraakt: waarom ben ik oké als hij dat niet was? Hoe moet ik verder als hij niet kon? Hoe vind ik zin in een leven dat hij heeft afgewezen?

Toen we opgroeiden, hadden we een familievriend die een bekende psycholoog was. Toen zijn patiënten zeiden dat ze zelfmoord wilden plegen, was zijn antwoord: 'Hoe kan ik helpen?' Zelfs als 10-jarige schokte dit me. Het leek erop neer te komen dat de kogels in een geweer zouden worden geladen, maar Earl legde uit dat de vraag - zonder mankeren - twee reacties opriep. Een daarvan was dat mensen zo verontwaardigd en boos waren over zijn suggestie dat ze eigenlijk wilden sterven dat het hen weer met hun levenskracht verbond en alle apathie wegnam. De tweede was dat Earl's brutale eerlijkheid en niet-aflatende steun hen in staat stelden om eerlijk de gevoelens te onderzoeken en te ontwarren die leidden tot het idee van zelfmoord. Voor zover ik weet, verloor hij nooit een patiënt door zelfmoord.

In het licht van een psychische aandoening is het moeilijk om perspectief te behouden. Depressie en angst zijn de grote isolatoren, en als je je al afgesneden voelt van een wereld die veel beter lijkt te functioneren dan jij op dit moment bent, is het een gemakkelijke veronderstelling dat mensen misschien beter af zijn zonder jou en dat jij de enige die pijn heeft. Dat is ondubbelzinnig onjuist.

Wat er in de verwoestende kloof van de zelfmoord van een geliefde bestaat, is niets anders dan meer pijn, meer vragen, meer onbehagen en meer verdriet. De kapelaan die de dienst van mijn broer voorzat, merkte op: 'Als iedereen die ooit was misbruikt [of die had] gestolen, gelogen, overspel had gepleegd of zich schaamde voor iets wat hij had gedaan, zelfmoord zou plegen, zouden we allemaal dood zijn.'

Hoewel de problemen waarmee mijn broer te maken had misschien niet gemakkelijk op te lossen of te accepteren waren, zouden ze oneindig veel gemakkelijker zijn geweest om samen te navigeren dan te proberen het hoofd te bieden zonder hem. De herinneringen die ik nu heb zijn getint met een grijze twijfel. Ik bekijk foto's van ons lachend. Waren onze gelukkige tijden waar? Ik vraag me af. Waren ze echt? Ik kan alleen maar hopen.

Als de verhalen in je hoofd je reden geven om te denken dat zelfmoord een goed idee is, deel ze dan met iemand. Uitwerking en samenwerking kunnen je helpen om tot een andere conclusie van je verhaal te komen. Het is misschien geen sprookjesachtig einde, maar het zal ook geen tragedie zijn. Samen schrijven we de verhalen van ons leven. Samen kunnen we allemaal vooruit.