'Ik voel me gewoon zo beschaamd. Waarom heb ik deze baan in de eerste plaats aangenomen? Wat een mislukking.' Terwijl ze deze woorden uitsprak, klonk de typisch vrolijke toon van mijn vriendin gepijnigd en neerslachtig. Haar typisch geanimeerde ogen waren versuft op de grond gefixeerd. Ontslagen worden door een baas is zwaar, maar wat ze zichzelf aandeed, leek me veel moeilijker.

Mijn vriend had het tenslotte niet slecht gedaan. Ze werkte nog maar een paar maanden voor het bedrijf en ze was niet van plan om veel langer te blijven. Het was niet haar schuld dat het bedrijf moest inkrimpen, of dat de meest recent aangeworven medewerkers als eerste werden ontslagen. Ze had zelfs nog een kans op haar te wachten. Dus waarom het spervuur ​​van zelfaanvallen?

Wat me tijdens de recente economische neergang het meest opviel aan klanten en vrienden die hun baan waren kwijtgeraakt, was niet dat ze boos waren of zich zorgen maakten over hun financiële toekomst. In plaats daarvan, toen ik ging zitten om hen te vragen hoe het met ze ging, uitten ze allemaal soortgelijke gevoelens van vernedering, ontoereikendheid en mislukking. Toen hen meer specifiek werd gevraagd wat ze zichzelf vertelden over hun ontslag, begonnen de meesten van hen met een tirade van:zelfaanvallen: Ik ben waardeloos. Dit is zo vernederend. Iedereen zal minder aan me denken. Ik wist dat ik nooit succesvol zou zijn. Ik zal nooit een andere baan vinden. Wie wil mij inhuren?

Hoewel het verliezen van je baan misschien een geïsoleerde gebeurtenis lijkt die zelfs bij de meest zelfverzekerde mensen tot zelfkritiek zou leiden, is er nauwelijks een levensveranderende gebeurtenis voor nodig om iemands zelfaanvallen uit te lokken. Ieder van ons is bekend met dat gezeurinnerlijke criticusdie ons schopt als we down zijn en aan ons twijfelt als we wakker zijn.

Kijk eens Whiteboardvideo over de kritische innerlijke stem

We zijn getuige geweest van deze criticus bij vrienden die net een Uitmaken en zeggen dingen als: Wat is er mis met mij? Ik ben niet geliefd. Ik ben voorbestemd om alleen te zijn. Ik zal nooit iemand vinden die echt om me geeft.

We hebben het bij onszelf gezien vlak voor een sollicitatiegesprek: Verpest dit niet. Ik ga te nerveus zijn. Ik klink als een idioot. Wat denken ze over mij? Ze haatten me .

En we hebben het gehoord tijdens dagelijkse routinegebeurtenissen van het aankleden in de ochtend: ( Ugh, ik ben zo dik. Ik zie er moe uit. Ik krijg vandaag nooit alles voor elkaar. ) tot het moment dat we in bed stappen ( Ik heb mijn dieet weer verprutst - wat een loser. Ik kan niets goed krijgen .)

Wat we ook proberen te bereiken, deze negatieve houdingen zijn er altijd om ons tegen te houden of om ons ervan te weerhouden onze doelen na te streven. Het is bijvoorbeeld veel moeilijker om naar een sollicitatiegesprek te gaan als we onszelf nog steeds aanvallen omdat we onze laatste baan zijn kwijtgeraakt. Op dezelfde manier is het veel moeilijker om af te vallen als we negatieve gedachten of 'kritische innerlijke stemmen' ons verleiden om te genieten, en ons vervolgens in elkaar slaan omdat we ons overgeven. Dit patroon leidt tot nog meer leed en een verlangen om die pijn te dempen met voedsel. Alleen op de momenten dat we het beste kunnen antwoorden op onze 'kritische innerlijke stemmen', staan ​​we onszelf echt toe om te gaan voor wat we willen. Veel van de tijd zijn we ons echter niet bewust van deze stemmen, en daarom zijn we niet volledig in staat om ertegen op te treden.

Deze zelfkritische gedachten hebben bijvoorbeeld niet altijd een hard karakter. Ze kunnen zelfs rustgevend lijken. Net als een overdreven toegeeflijke ouder, kunnen deze stemmen ons vertellen dat we dat tweede stuk taart moeten hebben, dat we ons gewoon moeten ontspannen en het sollicitatiegesprek moeten vergeten of dat we het prima alleen doen. Deze gedachten zijn echter slechts een vermomde vijand, die ons verleidt omzelfdestructieve acties, en ons vervolgens te straffen voor onze fouten.

Vanwege het subtiele en bedrieglijke karakter van de stem, is het leren omidentificeer deze negatieve gedachtenis de sleutel bij het overwinnen van ingebeelde beperkingen. Om zelfaanvallen te herkennen en te begrijpen hoe ze een rol spelen in ons leven, is het nuttig om na te denken over waar deze houdingen vandaan kunnen komen. De manier waarop we werden behandeld en de labels die we als kinderen ontvingen, kunnen tot laat in de volwassenheid bij ons blijven en ons op elk gebied van ons leven beïnvloeden. Helaas zijn de gebeurtenissen die de meeste blijvende impact hebben vaak de gebeurtenissen die stressvol of traumatisch aanvoelden. Ouders of verzorgers die hun geduld verloren, leraren die ons belachelijk maakten of pestkoppen die ons op school kwelden, kunnen allemaal bijdragen aan onze negatieve houding ten opzichte van onszelf en onze kritische innerlijke stem als volwassenen.

Zelfs geïsoleerde momenten van stress hebben een sterke impact op kinderen. Mensen zijn niet alleen ontworpen om meer op gevaar te reageren, maar ze hebben ook een instinct om de dingen te onthouden die hen bang maakten om ze in de toekomst te vermijden. Het is dus vaak op de momenten dat hun ouders of verzorgers 'het kwijtraken' dat kinderen het diepst worden getroffen. Zelfs ouders die hun kinderen normaal koesteren en afstemmen op hun kinderen, kunnen hen kwetsen met een woede-uitbarsting of een moment van frustratie.

Een van de meest invloedrijke invloeden op onze geïnternaliseerde negatieve gedachten is de houding van onze ouders tegenover zichzelf. De ouder die zichzelf dom noemt als hij of zij een fout maakt, heeft vaak een kind dat zich met die aanval identificeert en zichzelf later als dom beschouwt. Net zoals de goede eigenschappen van ouders een positieve invloed hebben op het zelfrespect van hun kinderen, zullen hun negatieve eigenschappen en negatieve gedachten over zichzelf bijdragen aan de zelfaanvallen van een kind.

Als volwassenen is niet wat ons als kinderen is overkomen het meest van invloed op ons, maar hoe we hebben begrepen wat er met ons is gebeurd. Iets eenvoudigs als een ouder die tegen ons schreeuwt dat we moeten opschieten, kan bijdragen aan het gevoel dat we traag of een last zijn. Omdat kinderen voor hun overleving afhankelijk zijn van hun ouders, kunnen ze zich identificeren met de standpunten van hun ouders en sommige van de negatieve gedachten die op hen gericht zijn internaliseren. Of het kind deze eigenschappen nu aanneemt of ertegen in opstand komt, het handelt nog steeds vanuit een extern gezichtspunt of een kritische innerlijke stem.

Zingeving uit onze zelfpercepties kan betekenen dat we de dingen onder ogen moeten zien die ons als kinderen pijn hebben gedaan. Maar als we deze vijand van binnen eenmaal herkennen, kunnen we leren om er afstand van te nemen en een meer medelevend en realistisch standpunt in te nemen. We kunnen de pijn van onze kindertijd volledig voelen en onze verhalen begrijpen. Het is veel gemakkelijker om te ontdekken wie we werkelijk zijn en te bereiken wat we echt willen als we ons bewust zijn van deze kritische innerlijke stem en deze bestrijden.