Er is vaak veel mysterie rond een ontluikende relatie. Wanneer we voor het eerst gaan daten met iemand die we leuk vinden, is dat mysterie meestal op hen gericht. Past deze persoon bij mij? Wat denken ze? Hoe denken ze over mij? Waar zoeken zij naar?

Naarmate de zaken dichterbij komen, ontdekken we echter vaak dat enkele van de grootste mysteries rond een relatie met ons te maken hebben. Ben l echt geïnteresseerd? Hoe doen l voelen? Wat doen? l willen? Doe ik waar het beste voor is? mij ? Waarom schrok ik nu?

De grote vraag voor velen van ons is waarom we ons beginnen terug te trekken van mensen die we leuk vinden of situaties die wenselijk lijken. Deze vermijding kan de vorm aannemen van angst en bezorgdheid, een verlies van interesse, verveling, overmatige muggenzifterij of het gevoel dat de 'vonk' is gedoofd. We kunnen dan stappen ondernemen om afstand te creëren of zelfs weglopen uit de relatie.

Als je merkt dat je voortdurend in dit patroon valt, is het misschien tijd om je te realiseren dat het antwoord ja is, je vermijdt intimiteit.

Er zijn veel elementen die bijdragen aan vermijding rond intimiteit. Hier zal ik me concentreren op drie psychologische factoren die sterk kunnen bijdragen aan waarom sommige mensen zin hebben om de pauzes te pompen als het op liefde aankomt.

1. Je gehechtheidspatronen zitten je in de weg.

Een van de meest diepgaande invloeden op de manier waarop we ons in relaties gedragen, is de vroege hechtingspatronen wij hebben meegemaakt. Naarmate we opgroeien, gaan deze patronen dienen als modellen voor hoe we verwachten dat mensen en relaties werken, en ze beïnvloeden hoe we ons verhouden in onze hechte relaties.

Mensen die een veilige gehechtheid ervoeren, hadden ouders of primaire verzorgers die consequent probeerden aan hun behoeften te voldoen en waren op hen afgestemd, waardoor ze zich veilig, gezien, gekalmeerd en dus veilig voelden. Als volwassenen kunnen ze zich veiliger voelen in hun relatie, waarbij ze de nabijheid met hun partner balanceren met hun eigen persoonlijke gevoel van autonomie.

Mensen die als kind een angstig hechtingspatroon hebben ervaren, krijgen vaak een 'gepreoccupeerd' patroon in hun volwassen relaties. Gepreoccupeerde gehechtheid wordt gekenmerkt door gevoelens van onveiligheid en onzekerheid. Mensen met een gepreoccupeerde gehechtheid voelen zich vaak onzeker of nerveus over hoe het met hun partner gaat.

Een angstig gehechte persoon kan worden gezien als meer een 'achtervolger' in een relatie, die altijd probeert naar de andere persoon toe te gaan. Maar zelfs als het lijkt alsof zij degenen zijn die meer nabijheid willen, hebben ze de neiging om gedrag te vertonen dat in feite een zekere mate van emotionele onrust en afstand creëert. Dit komt grotendeels omdat ze de inconsistentie van een kindertijd nabootsen waarin hun ouder slechts af en toe beschikbaar was, soms gevend wat ze nodig hadden, maar andere keren ongevoelig, emotioneel hongerig of opdringerig op manieren waardoor het kind wilde .

Als gepreoccupeerde gehechtheid geassocieerd is met nastreven, afwijzende bijlage wordt geassocieerd met 'afstand nemen'. Afwijzend gehechte individuen zijn doorgaans minder emotioneel beschikbaar en zoeken mogelijk zelfs isolatie op. Als iemand het gevoel heeft dat de behoeften van zijn partner vaak overweldigend zijn of een inbreuk vormen, kan hij of zij worstelen met dit gehechtheidspatroon.

Mensen met een afwijzende gehechtheid hebben geleerd pseudo-onafhankelijk te zijn en in hun eigen behoeften te voorzien. Omdat hun behoeften en wensen als kind niet waren afgestemd, schaamden ze zich omdat ze ze hadden. Als kind ontwikkelden ze een vermijdende gehechtheid. Ze pasten zich aan door te proberen hun behoeften onder hun bewustzijnsniveau te houden om schaamte te vermijden. Ze aarzelen om op iemand anders te vertrouwen of zich open te stellen voor iemand anders. Ze kunnen afstand nemen van intimiteit of zelfs het belang ervan ontkennen. Hun psychologische verdediging (eens gemaakt om hen als kinderen te beschermen) beschermen hen nu tegen echte nabijheid.

Ze zijn meer geneigd om zich af te sluiten van hun verlangens en hebben misschien zin om naar de heuvels te rennen wanneer iemand iets van hen begint te willen. Ironisch genoeg kunnen ze partners kiezen met een angstiger gehechtheidspatroon, wat hun gevoelens van terugtrekking verergert. Helaas kan dit oude, ingesleten patroon ervoor zorgen dat ze afstand nemen van mensen of connecties die hen gelukkig zouden kunnen maken.

2. Je bent misschien bang voor intimiteit.

Naast het gehechtheidspatroon dat we ervaren, hebben we allemaal een verschillende mate van angst rond intimiteit, die meestal ook wordt gevormd door ons verleden. Voor de meesten van ons, wanneer we verliefd worden, is onze hoede niet. We zijn open en kwetsbaar voor een andere persoon, en hoewel dat op het ene niveau geweldig kan aanvoelen, wordt op een ander niveau onze verdediging bedreigd. Volgens mijn vader, Dr. F.S., auteur van Angst voor intimiteit , er zijn veel redenen waarom onze angsten rond relaties worden ontstoken, maar hier zijn vijf primaire bronnen.

1. Echte liefde maakt ons kwetsbaar . In het onbekende stappen (vooral iets waardoor we ons anders voelen over onszelf) kan inherent beangstigend zijn.

2. Nieuwe liefde roept pijn uit het verleden op. Helaas herinnert het feit dat we geliefd zijn op een manier die we nog niet eerder hebben gevoeld ons aan manieren waarop we gekwetst werden en opnieuw gekwetst zouden kunnen worden.

3. Met echte vreugde komt echte pijn. Elke keer dat we de kostbaarheid van ons leven voelen, of het nu puur geluk is of een gehechtheid aan een andere persoon, gaat het vaak gepaard met een natuurlijk, maar diep verdriet of angst om het te verliezen.

4. Relaties kunnen je band met je familie verbreken. Dit kan moeilijk zijn om ons hoofd rond te wikkelen, omdat verliefd worden misschien lijkt alsof het gaat om het laten groeien van ons gezin, niet om het achter te laten. Wanneer we echter een nieuwe verbinding vormen, met name een die anders is dan die in ons verleden, kunnen we een gevoel van scheiding voelen van oude (soms pijnlijke) patronen uit onze geschiedenis. We laten misschien banden of banden los die ooit levensreddend aanvoelden (zelfs als ze beperkend of destructief waren). Of we voelen gewoon de angst om een ​​stap te zetten die symbolisch is voor opgroeien.

5. Liefde wekt existentiële angsten op. Ten slotte, als we onszelf toestaan ​​om diep voor iemand anders te zorgen, zijn we kwetsbaar voor de mogelijkheid van verlies. Als we ons meer betrokken of verbonden voelen met ons leven en de mensen erin, zullen we altijd meer in contact blijven met de existentiële realiteit.

3. Je identiteit wordt uitgedaagd.

Helaas hebben velen van ons geen hoge dunk van onszelf. We worstelen om onze eigen waarde te voelen of te geloven dat iemand echt om ons kan geven. Deze lage mening is vaak het werk van een ' kritische innerlijke stem ' die we allemaal bezitten, wat als een vijand in ons hoofd is die ons constant probeert neer te halen. Deze 'stem' zorgt ervoor dat we ons niet geliefd voelen en twijfelen aan iemands gevoelens jegens ons. Het bevordert een kritische en achterdochtige houding bij ons tegenover onszelf, onze partners en relaties in het algemeen.

Omdat deze stem gevormd is door pijnlijke ervaringen uit de kindertijd en kritische houdingen waaraan we werden blootgesteld, is het moeilijk om hem van ons af te schudden. Iemand toestaan ​​om van ons te houden is de ultieme uitdaging voor deze innerlijke criticus, en verwacht niet dat het zonder slag of stoot ten onder gaat.

Onze kritische innerlijke stem heeft alles te maken met het behouden van ons negatieve identiteitsgevoel. Hoe onaangenaam het ook kan zijn, we hechten ons aan deze identiteit uit beschermende gevoelens die we hebben rond ons verleden. Als we onszelf als oké zien, zou dat ons kunnen dwingen om een ​​heleboel dingen die ons zijn overkomen als niet oké te beschouwen. In plaats daarvan blijven we toegewijd aan onze zelfaanvallen en voelen we ons bedreigd wanneer een andere persoon ons op een andere manier ziet.

Hoewel liefde en verbinding iets is waarvan de meesten van ons zeggen dat we het willen, moeten velen van ons, om het onszelf te laten ervaren, bereid zijn te kijken naar de verdedigingswerken die we koesteren en die op afstand houden wat we willen. Dit betekent dat we bereid zijn om onze wrede innerlijke criticus uit te dagen, te onderzoeken wat ons echt bang maakt voor intimiteit, en nauwkeuriger te kijken naar de patronen van gehechtheid die we hebben ervaren.

Er kan een flinke dosis moed voor nodig zijn om in het verleden te duiken, terwijl we alleen maar vooruit willen. Maar onze bereidheid om de diepere elementen te kennen die ervoor zorgen dat we intimiteit vermijden, kan ertoe leiden dat we een soort nabijheid hebben die onze gevoelens over liefde en uiteindelijk over onszelf herdefinieert.