'Wat weerhoudt me ervan te voelen?'

Hoe kan zoiets natuurlijks als het voelen van onze emoties zo moeilijk zijn? Er is een heel logische verklaring waarom we moeite hebben om toegang te krijgen tot onze gevoelens en in plaats daarvan merken dat we afgesneden en onthecht zijn. Velen van ons worden verdedigd tegen gevoelens en om te begrijpen waarom, moeten we teruggaan naar het moment waarop we onze verdediging voor het eerst ontwikkelden.

Toen we kinderen waren, waren we te klein en kwetsbaar om effectief met onze omgeving om te gaan. We waren echt machteloos en afhankelijk van anderen om voor ons te zorgen en in onze behoeften te voorzien. Helaas, hoe liefdevol en zorgzaam de volwassenen in het leven van een kind ook zijn, ze zijn niet in staat om te anticiperen op of te voorzien in alle behoeften van het kind. Zelfs de meest goedbedoelende ouder kan niet anders dan op deze manier tekortschieten. Deze tijden van onbedoelde emotionele ongevoeligheid en ontbering zijn intens pijnlijk en frustrerend voor de baby en peuter. Baby's kunnen niet weten dat hun ongemak tijdelijk is, omdat ze nog geen idee van tijd hebben; ze ervaren hun pijn als overweldigend en eindeloos.

In deze tijden was de enige manier om ermee om te gaan, om op de een of andere manier af te snijden van deze vreselijke gevoelens. We vonden manieren om onszelf te troosten als vervanging voor wat we niet kregen. Wat we ook deden - of we onszelf kalmeerden met duimzuigen of andere kalmerende gewoonten, of verdwenen in een fantasiewereld - we waren onmiddellijk opgelucht. Deze aanpassing heeft ons gered. Wat was het alternatief? De pijn was te intens voor ons als kleine baby's en we deden wat we moesten doen. Om te overleven gingen we intelligent om: we ontwikkelden verdedigingen. Deze originele aanpassing legde de basis voor de individuele verdedigingsstijlen die we allemaal ontwikkelden naarmate we ouder werden.

Dus groeiden we op. En gaandeweg – wanneer we bang waren dat we pijn of ongeluk zouden tegenkomen – wendden we ons tot dezelfde verdedigingen die ons als jonge kinderen zo goed van pas kwamen. Maar nu zijn we volwassenen – geen kinderen. niet langer afhankelijk van anderen om te overleven. Ook al zijn we niet langer machteloze slachtoffers in de wereld waarin we leven, we leven nog steeds alsof we dat zijn. wereld die ons kan overweldigen. We zijn ons er niet van bewust dat dit soort bedreigingen niet meer bestaan, niet in de wereld van de volwassene.

Het is nuttig om te onderzoeken hoe uw oorspronkelijke defensieve aanpassingen uw huidige leven beïnvloeden. Kun je je herinneren hoe je jezelf afsneed van pijn en frustratie toen je klein was? Wat waren de gedragingen of gewoonten die je als kind kalmeerden? Heb je op je duim gezogen? Wreef je over een favoriete deken? Heb je jezelf afgeleid door ruzie te maken met een ander kind? Heb je jezelf gezelschap gehouden door met een denkbeeldige vriend te praten? Ben je verdwenen in een wereld van fantasie en schijn? Heb je je teruggetrokken en weigerde je iets van iemand anders aan te nemen?

Denk nu aan jezelf vandaag. Typisch, degenen onder ons die onszelf kalmeerden - met duimzuigen, wrijven over een favoriete deken, tollen met ons haar - worstelen nu met verslavingen aan voedsel, drugs of alcohol. Degenen onder ons die zichzelf kalmeerden met schommelen of ander repetitief gedrag, worden nu beperkt door een leven van routines en dwangmatigheid. Degenen onder ons die zich oorspronkelijk terugtrokken in fantasie, merken dat we nu verdwaald zijn in dagdromen over succes in plaats van het nastreven van echte doelen. En degenen onder ons die hebben gezworen nooit iets van iemand nodig te hebben, zien nu dat we een geïsoleerd, zelfverloochenend, eenzaam leven leiden.

Het is ironisch dat juist de verdedigingsmechanismen die ons zo lang geleden emotioneel hebben gered, ons nu van ons leven beroven. Wat oorspronkelijk diende als een redelijke aanpassing aan een ondraaglijke situatie, is onze gevangene geworden. Dus hier staan ​​we - gehuld in de wapenrusting van onze jeugdverdediging - niet beseffend dat het veilig is om de wapenrusting af te werpen. Niet wetende dat we inderdaad vrij zijn om ons onbelast te bewegen.

Vrij om te voelen. Vrij om onszelf te zijn. Vrij om ons leven te ervaren.