Toen mijn oudste zoon belde om het verwoestende nieuws met ons te delen, dwaalden mijn gedachten af ​​naar herinneringen aan Lakers-spellen waar we hem mee naartoe hadden genomen in Bakersfield, L.A., en Charlotte. In die tijd waren we 'Californiërs' en een reis naar het Staples Center was een kwaliteitsweekend voor het hele gezin. Kobe was er altijd. Mijn jongste, een Californische baby, weigerde de verhalen over de tragedie te geloven en zei: 'Nee, dat wil ik niet horen... Hij stierf niet... Dat is niet waar... NEE.'

We verwerken de dood allemaal anders. Rouw is ingewikkeld. Er is geen goede of foute manier om het te doen. Er zijn geen perfecte parameters voor welke tijdsduur acceptabel is. Onze individuele ervaringen, culturen, waarden, overtuigingen en persoonlijkheden kruisen elkaar om unieke persoonlijke reacties te produceren.

Ironisch genoeg had ik in mijn stories een meme gepost over hoe het 'een zegen was om aan het eind van de dag thuis te komen', terwijl ik wachtte om mijn man diezelfde dag van het vliegveld op te halen. Terwijl ik deze gebeurtenis verwerkte, kon ik me niet voorstellen wat ik in deze situatie als echtgenote en moeder zou voelen. Ik moest denken aan andere legendes die we hadden betreurd en het concept van parasociale relaties waarover ik had geleerd in mijn cursus Psychologie en Films. Ik voelde de behoefte om bewustzijn te creëren voor degenen die rouwden, maar misschien niet begrepen 'WAAROM' het verlies zo'n impact had.

Dus ik deelde het volgende op social om de kloof te overbruggen:

'We besteden zoveel tijd aan het volgen van iconen op hun reizen en waarderen de betekenis/waarde die ze aan ons leven toevoegen, dat we het gevoel hebben dat we 'ze kennen'. De emotionele verbondenheid die we hebben met publieke figuren die we nog nooit hebben ontmoet, wordt een 'parasociale relatie' genoemd. Verlies van welke aard dan ook is moeilijk. En hoewel de psychologische effecten hetzelfde kunnen zijn, is er geen sociale ondersteuning voor 'parasociaal rouwen'. We kunnen zelfs belachelijk worden gemaakt omdat we 'iets voelen voor iemand die we niet eens kennen'. Als je merkt dat je dit soort verdriet ervaart, weet dan: ⠀⠀

• Je hebt geen waanvoorstellingen – focus op de betekenis die deze persoon aan je leven heeft gegeven en beslis hoe en met wie je dat wilt eren.⠀⠀⠀⠀
• Dit verlies kan emoties oproepen die verband houden met andere verliezen van naaste familieleden en vrienden.⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀
• Wanneer moet u de media-aandacht loskoppelen? Toestaan ​​dat dezelfde informatie in een constante lus wordt afgespeeld, kan hertraumatiserend werken en het leed vergroten.
• Je hebt toestemming om de tijd en ruimte te nemen om te rouwen op de manier die voor jou werkt. Niemand zou je ooit moeten vertellen HOE of HOE LANG je moet rouwen... we doen het allemaal anders.
• Het is prima om contact op te nemen met iemand die wil luisteren of een gekwalificeerde professional in de geestelijke gezondheidszorg als het te veel wordt om alleen mee om te gaan.

Mijn voornemen om te valideren en praktische tips te geven, werd met een overweldigende collectieve zucht beantwoord. Mensen stuurden directe berichten, lieten opmerkingen achter, stelden vragen, tagden vrienden en deelden herinneringen. De nee-zeggers werden overstemd door degenen die hun waardering uitten voor het 'stem' kunnen geven van de emoties waar ze niet over konden of te bang waren om over te praten.

Hoewel het volkomen acceptabel is om niet te begrijpen WAAROM anderen rouwen zoals ze doen, is het volkomen onaanvaardbaar om te beoordelen HOE iemand rouwt of de persoon die ze hebben 'herinnert', zelfs vanuit een parasociale relatie. Helaas zien we dit gedrag vaak bij mensen die zich niet op hun gemak voelen bij het omgaan met hun eigen emoties en vervolgens de onze bevestigen.

De voortdurende dialoog herinnert ons eraan dat we onszelf beter toestemming moeten geven om te 'voelen'. Door kwetsbaar te zijn, krijgen we de kans om gezien te worden, hulp te krijgen, te leren en echt sterke relaties op te bouwen die ons zullen steunen in tijden van crisis. Laten we bewust een veilige ruimte innemen om te 'voelen', dit gesprek gaande houden, elkaar steunen, elkaar waarderen en een gezonde uitdrukking van emotie normaliseren.

Lees meer over Dr. Barbara Ford Shabazz op haar website www.intentionalactivities.com