In een bepaald leven kan een persoon veel dingen zijn, vaak voor veel mensen. Wij zijn ouders, partners, zonen of dochters, broers en zussen, beste vrienden, bazen en collega's. De vele schoenen die we vullen, kunnen ons vrij dun verspreiden. Soms maakt de volheid van ons leven het noodzakelijk om prioriteiten te stellen en te plannen op manieren die meer praktisch dan persoonlijk kunnen lijken. We sparen onze vrije tijd als munten in een spaarvarken, maar al te vaak vergeten we, tegen de tijd dat we eraan toe zijn om het uit te geven, waar we eigenlijk voor aan het sparen waren. In werkelijkheid maken velen van ons zich schuldig aan het onbedoeld plaatsen van vorm boven inhoud.

Een goed voorbeeld hiervan is de mythe van de perfecte gezinsvakantie. De meesten van ons beschouwen de tijd die we met onze partner of kinderen doorbrengen als kostbaar. We plannen en plannen, boeken tickets en tafels, bouwen overvolle routes, maar als het erop aankomt, kunnen we soms zo vastlopen in onze bedoelingen dat we de actualiteit van onze ervaring mislopen. Het is gemakkelijk om meegesleept te worden in een geïnternaliseerde checklist, onze kinderen van site naar site te slepen en te poseren voor foto's, dat we het contact verliezen met hoe het voelt om op dat moment te zijn. We zijn zo druk bezig met het creëren van herinneringen dat we vergeten ze te beleven.

Dit geldt voor vele voorbeelden in ons leven – groot en klein – van weekendjes weg tot bruiloften, van uitstapjes naar het park tot familiereünies. Misschien plannen we een romantische nacht, creëren we een perfect podium en laten we geen details aan het toeval over. Dan komt het moment, en iets schrikt ons onvermijdelijk af, d.w.z. onze partner komt een beetje laat opdagen, of we kunnen niet bedenken waar we een paar minuten voor het avondeten over moeten praten. Het is niet ongebruikelijk dat we scenario's creëren waarin we druk voelen om dingen op een bepaalde, zeer specifieke manier te laten gaan en uiteindelijk teleurstelling als ze dat niet doen. Dit kan ons ertoe brengen onze handen in de lucht te gooien, het op te geven, van streek te raken of de hele ervaring te saboteren.

Waarom is dit zo'n algemeen patroon?

Ten eerste, hoe meer we verwijderd raken van het vertragen, het maken van verbindingen en het echt leven van ons leven, hoe meer we ons wenden tot fantasie om echte relaties te vervangen. De meesten van ons hebben, in verschillende mate, de neiging om verstrikt te raken in fantasieën over hoe de dingen zouden moeten zijn. We vertellen onszelf verhalen die zich afspelen als sprookjes over hoe ons leven zou moeten verlopen en hoe onze relaties eruit zouden moeten zien. Als we niet oppassen, kunnen deze fantasieën het langzaam overnemen en belangrijker voor ons worden dan onze echte ervaring. We besteden tijd aan het maken van een perfect beeld in plaats van te genieten van de realtime relaties die het moment op een dieper niveau iets voor ons zouden laten betekenen.

We hebben ook een innerlijke criticus die zich verder fixeert op 'zou moeten'. Als we de hele tijd aan het werk zijn, zegt het ons: 'Je zou meer tijd thuis moeten doorbrengen. Je laat iedereen in de steek.' Als we thuis zijn, herinnert het ons eraan: 'Je moet echt harder werken. Waarom vind je dat je vrije tijd verdient?' Deze 'kritische innerlijke stem' kan hard, veroordelend en perfectionistisch zijn. Het vertelt ons dat als we dit of dat niet doen of de dingen niet precies goed doen, we mislukkelingen zijn: vreselijke ouders, vreselijke echtgenoten, verliezers in onze carrière en onwaardige mensen in het algemeen. We raken zo verdwaald in wat we zouden moeten zijn, dat we een gevoel verliezen van wie we zijn en wat we willen.

Behalve dat hij ons onder druk zet, kan deze criticus zich ook op anderen richten. Als we bijvoorbeeld die avond plannen, is het die stem in ons hoofd die ons vertelt: 'Ze is laat. Ze geeft niet echt om je. Deze hele nacht is verpest.' Of, als onze kinderen beginnen te klagen, staat er: 'Deze reis is een ramp! Je kinderen mogen je niet eens. Ze zijn zo ondankbaar!' Het resultaat van het luisteren naar deze wrede, geïnternaliseerde coach is dat we verder gaan van wat we willen bereiken. Het saboteert ons door ons slecht advies te geven dat indruist tegen wat we echt willen.

Tussen de fantasie die ons eraan herinnert hoe dingen moeten gaan en onze kritische innerlijke stem die ons vertelt hoe vreselijk we zijn als ze dat niet doen, zijn we vaak zo in ons hoofd verzonken dat we de wereld om ons heen niet kunnen ervaren. We zijn niet volledig aanwezig voor de mensen die het belangrijkst voor ons zijn, en we leven niet echt naar onze eigen diepere hoop en verlangens. De teleurstelling of leegte die we daardoor voelen, bestendigt de drukcyclus van het opbouwen van verwachtingen en het teleurstellen verder.

Als gevolg daarvan komen velen van ons met meer activiteiten en druk op onszelf in een poging om dingen te 'repareren'. Misschien willen we dichter bij onze partner komen, dus blijven we plannen maken om contact te maken, maar vergeten we wat het eigenlijk betekent om te vertragen, af te stemmen, te luisteren en deel te nemen. Of misschien willen we na een paar dagen weggeweest zijn het goedmaken met ons kind, dus plannen we een uitgebreide dag vol ijsjes, fietstochten, strandtrips, enz. Dan, voordat we de deur uit gaan, ons kind begint los te komen, want het enige dat hij of zij echt wilde, was thuis blijven en zelfstandig spelen. Heel vaak gaat onze manier om dingen op te lossen of goed te maken meer over ons en niet over de andere persoon of zelfs het eigenlijke doel. Wanneer onze acties ontstaan ​​als een middel om schuldgevoelens te verlichten of een fantasie te vervullen, zijn we vaak niet helemaal onszelf in het moment. We komen misschien gespannen, angstig of controlerend over, en we voelen ons zeker niet ontspannen, gelukkig en voldaan.

Dit is de grote afweging van het stellen van vorm boven inhoud of kwantiteit boven kwaliteit. We kunnen twee keer zoveel tijd doorbrengen met iemand van wie we houden, maar houden ons niet bezig met liefdevol gedrag. We kunnen naar de droombestemming reizen zonder de spanning en het plezier te ervaren om daar te zijn. We zijn misschien opgelucht dat we onze innerlijke criticus even tot rust hebben gebracht of een mooie foto hebben gepost van wat lijkt op een goede herinnering, maar we zijn niet noodzakelijkerwijs dichter bij ons diepere doel gekomen, waarvan we vaak het spoor zijn kwijtgeraakt. Daarom moeten we, in plaats van ons te concentreren op een concrete activiteit of plan, aandacht besteden aan wat voor ons het belangrijkst is. Wat we vaak zullen ontdekken, is dat we het contact hebben verloren met wat we echt wilden ervaren.

Het is vaak gemakkelijker voor ons om naar onze innerlijke criticus te luisteren of verstrikt te raken in fantasie dan onszelf toestemming te geven om in het moment te leven - om onszelf toe te staan ​​lief te hebben en bemind te worden, om mensen onze volledige aandacht te geven, om af te stemmen, en leef onze bedoelingen na. Echt ons meest ware zelf zijn en gaan voor wat we willen in het leven, kan ongemakkelijk en zelfs beangstigend aanvoelen. We kunnen geen plezier ervaren zonder ook pijn te voelen. Zoals schrijver en onderzoeker Brene Brown wijselijk schreef: 'Om onszelf te laten wegzinken in de vreugdevolle momenten van ons leven, ook al weten we dat ze vluchtig zijn, ook al zegt de wereld ons dat we niet al te blij moeten zijn om rampspoed te voorkomen - dat is een intense vorm van kwetsbaarheid.' Dicht bij wat voor ons belangrijk is, is een kwetsbare plek om te zijn, maar het is de enige plek waar we ons leven volledig als ons eerlijke zelf kunnen leven.