Eng, verontrustend, walgelijk en vrijwel onbegrijpelijk. Dit zijn de onmiddellijke gevoelens die me overweldigen terwijl ik kijk naar het nieuws over het bloedbad in Newtown. Naarmate de details aan het licht komen, kunnen berichten over de geschiedenis van de schutter van 'Aspersers', sociaal isolement en betrokkenheid bij gewelddadige videogames zeer alarmerend zijn. Ik weet dat er veel gezinnen zijn met kinderen die sommige, zo niet alle, van deze kenmerken delen. Het is echter belangrijk om te onthouden dat de schutter, net als alle kinderen, zijn eigen unieke sociale, ecologische en neurologische geschiedenis had. Of hij nu wel of niet 'Asperger' had, stoornissen in het autistisch spectrum worden NIET geassocieerd met vooraf gepland geweld. Dit verhaal brengt echter wel KRITIEKE lessen op de voorgrond die aandacht behoeven.

Ten eerste hebben kinderen die moeite hebben met sociale betrokkenheid ondersteuning nodig!De kwestie van pesten heeft iedereen in gedachten en heeft veel aandacht gekregen op onze scholen. We willen allemaal voor kinderen zorgen. Wat echter door een kind als pesten wordt geïdentificeerd, met name degenen met sociale en/of emotionele ontwikkelingsproblemen, wordt door anderen soms gezien als het gevolg van het eigen vreemde of ongemakkelijke gedrag van het kind. Het wordt ook toegeschreven aan het feit dat het kind gewoon 'te gevoelig' is. Het is waar dat deze kinderen zichzelf kunnen plagen door andermans gedrag als plagen te beschouwen. Ze kunnen de bedoelingen van anderen over het hoofd zien en overtredingen van regels als persoonlijke aanvallen zien in plaats van in de context van meer subtiele of genuanceerde communicatie, en dan boos worden. In deze gevallen kan er een neiging zijn om te vertrouwen op sociale consequenties om les te geven: 'Als hij zich zo gedraagt, zullen anderen hem niet leuk vinden. Dat zal hem leren.' Ja, deze kinderen kunnen anderen provoceren en frustreren, omdat ze het misschien niet 'begrijpen'. Ze snappen het NIET en ze ZULLEN het ook NIET krijgen door ze met rust te laten. Door ze te isoleren en boos op ze te zijn, wordt hun gevoel van alleen zijn op de wereld versterkt. Wij als volwassenen moeten eren wanneer een kind klaagt over gepest te worden, zelfs als we dat niet zo zien. Sociaal isolement en afwijzing zijn zeer PIJNLIJK.

Het is van cruciaal belang dat we aandacht besteden aan en ons richten op deze kinderen in de sociale/schoolomgeving. Het verhaal van Sandy Hook zou ons iets moeten leren over mededogen. Dit is een herinnering aan elk kind en elk gezin dat verschil, als het wordt bespot, leidt tot pijn, wrok en mogelijk zelfbeschadigend gedrag of gewelddadig optreden. Het vinden van mededogen in ons kan een groot verschil maken voor onze kinderen, onze gemeenschap en onszelf. Mijn pleidooi hier is dat we allemaal aandacht besteden aan en onderzoeken wat onze kinderen zeggen over hun schoolervaring en leeftijdsgenoten. We moeten af ​​van beschuldigen, beschamen, adviseren, negeren of geloven dat alleen de gevolgen ons zullen leren. In plaats daarvan moeten we leren wat gedrag drijft. Gedrag heeft betekenis. Het is een mededeling. Het is aan ons als volwassenen om te onderscheiden wat er wordt gecommuniceerd. We moeten onze kinderen ook helpen afstand te nemen van het afwijzen van anderen die zij anders vinden, en in plaats daarvan te evolueren naar begrip en tolerantie voor verschillen tussen mensen.

Ten tweede is het een riskante weg vooruit om onze kinderen met sociale uitdagingen hun enige verbinding ter wereld te laten vinden via computer-/videogames.Deze kinderen moeten mee. Ze moeten leren over de emotionele wereld, die van hen en anderen. Ze kunnen woede, verdriet en pijn voelen, en zijn zich er niet eens van bewust dat ze deze pijnlijke emoties ervaren. In plaats daarvan kan hun naamloze angst zich afspelen in de virtuele wereld. Het is daarom belangrijk om ze terug te brengen van het isolement van alleen spelen naar verbinding. Deze verschuiving moet misschien beginnen in de computerwereld, waar een ouder hun kind kan helpen meer te leren over hun emotionele wereld wanneer ze spelen. Wie zijn de karakters? Wat is de geschiedenis waardoor ze zich zo gedragen? Wat kan er daarna gebeuren? Wat maakte dat ze zich zo wilden gedragen? Voel je je wel eens zo? Ik vraag me af of dat personage bang is? Wat deed dat personage dat hem tot een doelwit maakt? Deze kunnen een deur zijn naar de videogamewereld van het kind en een pad naar verbinding in de echte wereld.

De vraag moet ook worden gesteld of het kind verslaafd is aan videogames. Er is een al lang bestaande correlatie tussen media en geweld. Ervaar de neurologie van draden en als de enige vreugde/beloning die je voelt agressie is, hoe beïnvloedt dat dan de sociale functie van het individu? Voor mensen met agressieve neigingen (dwz: pijn, pijn, afwijzing, kwetsbaarheid die wordt omgezet in woede) kunnen gewelddadige videogames de agressiviteit vergroten en empathie verminderen. Voor degenen die het sociaal niet goed doen, is het essentieel dat ze ervaringen met anderen opdoen die lonend en positief zijn in plaats van hun tijd in afzondering door te brengen met een videogame. We weten dat videogames verslavend zijn. Als ouder moeten we beter gaan kijken naar de rol van videogames in het leven van onze kinderen. Dreigt mijn kind met zelfbeschadiging of agressie als je ze weghaalt? Kan mijn kind spelbeperkingen tolereren? Speelt mijn kind stiekem? Houdt het denken aan games zijn/haar gedachten bezig? Hoe gaat mijn kind om met zijn/haar boosheid?

Het bloedbad in Newtown is een tragische gebeurtenis. We zijn allemaal in shock en afschuw. Wat het nog flagranter zou maken, is als deze gebeurtenis ons niet iets zou leren over hoe we vooruit kunnen komen en betere mensen kunnen worden. Er zijn velen onder ons in de gemeenschap die worstelen met sociaal isolement en sociale onhandigheid. Ongeacht de bijzonderheden van de schutter bij Sandy Hook, dit evenement is een oproep tot actie om aandacht te besteden aan onze kinderen die sociaal worstelen. Uitschelden, sociaal isolement, afwijzing en gebrek aan mededogen doen ons allemaal pijn. Het is een tijd om meer na te denken over ons emotionele leven en de menselijke ervaring, vooral in deze tijd van het jaar. Misschien kan Kerstmis dit jaar gaan over compassie, acceptatie, tolerantie en verbinding in plaats van de volgende elektronische gadget onder de boom.