Onlangs hebben we de aandacht gevestigd op de vraag of: narcisme is een epidemie in ons land. Toch zou ik willen beweren dat het de kwaadaardige stiefzus van narcisme is die de meeste problemen in het leven van mensen veroorzaakt. Zelfhaat is iets dat we misschien niet vaak hardop zeggen. We geven de voorkeur aan zachter klinkende termen, zoals ' Negatief zelfbeeld ' of 'slecht zelfbeeld'. De realiteit is dat we vaak ronduit hatelijk zijn tegenover onszelf. Gedurende een bepaalde dag ervaren we een spervuur ​​van sadistische gedachten, zo soepel en zo vaak dat we nauwelijks merken dat we worden aangevallen. Narcisme kan een compensatie zijn vooronzekerheid, maar diep van binnen zijn we onze eigen ergste vijand.

Als het gaat om zelfhaat onder jongere generaties, zeggen statistieken veel. EEN studie van meer dan 3.000 adolescente meisjes toonden aan dat zeven op de tien vinden dat ze niet goed genoeg zijn. Ze hebben het gevoel dat ze niet voldoen aan hun uiterlijk, academische prestaties en persoonlijke relaties. Uit hetzelfde onderzoek bleek dat 75 procent van de meisjes met een laag zelfbeeld zich schuldig heeft gemaakt aan 'negatieve activiteiten zoals verstoord eten, snijden, pesten, roken of drinken wanneer ze zich slecht over zichzelf voelen'. Maar, in tegenstelling tot wat vaak wordt gemeld, zijn het niet alleen jonge vrouwen die worstelen met ernstige problemen met hun eigenwaarde. In 2011 publiceerde de American Psychological Association een studie stellen dat, terwijl het zelfrespect tijdens de adolescentie toeneemt en vervolgens vertraagt ​​​​in de jonge volwassenheid, 'er geen significant verschil is tussen het zelfrespect van mannen en vrouwen tijdens een van die levensfasen.'

In werkelijkheid hebben we geen studies nodig om ons te vertellen dat er duidelijk een tekort aan zelfvertrouwen bestaat in onze samenleving. Praat gewoon met een tiener, of klein kind wat dat betreft, en vraag hen of er iets is waar ze zelf kritisch over zijn. De antwoorden zullen u zeker choqueren. Ik moet nog een kind ontmoeten dat geen waslijst heeft met wrede zelfkritiek die ze meteen kunnen afvuren. 'Ik ben dik.' 'Ik ben irritant.' 'Andere kinderen mogen me niet.' 'Mijn ouders zijn teleurgesteld in mij.'

Deze verontrustende kernovertuigingen verdwijnen niet naarmate we ouder worden. In feite, wat mijn vaderDr. F.S.en ik heb ontdekt in onze 30 jaar van onderzoek is dat deze gedachten ons blijven beïnvloeden op elk gebied van ons leven, en vormen ze wat we onze 'kritische innerlijke stem. Hier zal ik kort de oorzaak en gevolgen van deze zelfhaatgedachten schetsen en een methode introduceren om ze te overwinnen.

Waar zelfhatende gedachten vandaan komen

Er zijn twee belangrijke invloeden op hoe we onze zelfperceptie vormen. De eerste is hoe onze ouders of andere vroege invloedrijke verzorgers ons zagen en behandelden. De tweede is de manier waarop diezelfde invloedrijke figuren zichzelf zagen. Ouders zijn mensen; ze zijn niet perfect. Ze houden allebei van zichzelf en haten zichzelf, en ze breiden deze reacties uit op hun producten (hun kinderen).

Onze identiteit wordt sterk bepaald door hoe we werden bekeken in onze vroege gezinsomgeving. De gezonde en ondersteunende houding waaraan we in onze kinderjaren werden blootgesteld, hielpen de positieve kant van ons zelfbeeld op te bouwen - ons 'echte zelf'. Dit is het deel van ons dat een gevoel van eigenwaarde, mededogen en vertrouwen voelt. De schadelijke houdingen tegenover ons vormden echter de negatieve kant van onze zelfperceptie – ons 'anti-zelf'. Als we bijvoorbeeld een ouder hadden die ons als lui of traag beschouwde, hebben we deze houding misschien opgepikt door de manier waarop ze handelden: blikken van ergernis of zuchten van teleurstelling. Misschien hebben ze ons direct bekritiseerd: 'Wat is er met jou aan de hand? Haast je. Je maakt me altijd te laat. Kun je niet een keer nadenken?'

Als kinderen worden we verder beïnvloed door de manier waarop ouders over zichzelf spreken of voelen. In de studie van de hierboven genoemde jonge vrouwen zei meer dan de helft van de geteste meisjes dat ze een moeder hadden die zichzelf bekritiseerde. Als ouders vol afschuw in de spiegel kijken, als ze uitspreken wat een mislukkeling ze zijn of als ze zich gewoon niet goed voelen over hoe ze hun eigen leven leiden, dienen ze als model voor het zich ontwikkelende zelfgevoel van hun kind.

Hoe zelfhaat ons leven beïnvloedt

Naarmate we ouder worden, hebben we de neiging om de subtiele en niet-zo-subtiele houdingen en acties van onze ouders te internaliseren. Zonder het te beseffen, nemen we deze noties op als ons eigen gezichtspunt ten opzichte van onszelf. Ze worden de basis voor onze kritische innerlijke stem en vertalen zich in een doorlopend commentaar in ons hoofd. Als we op een date gaan, voedt het ons kleine gedachten als: 'Je klinkt zo dom. Hij is niet geïnteresseerd.' Wanneer we een sollicitatiegesprek krijgen, herinnert het ons eraan: 'Je houdt jezelf voor de gek. Wie zou een nerveus wrak als jij inhuren?'

Deze 'stem' sluipt binnen op momenten dat we het misschien niet verwachten, juist wanneer we succes boeken of krijgen wat we willen. Het kan zelfs rustgevend klinken en ons vertellen dat we voor onszelf moeten zorgen of onszelf moeten beschermen. 'Maak je geen zorgen over het ontmoeten van iemand. Je zult het prima vinden alleen. Blijf thuis, ontspan.' Toch is de kritische innerlijke stem tweezijdig in die zin dat hij er ook zal zijn om ons te straffen als we luisteren naar zijn richtlijnen: 'Jij loser! Je hebt geen echte vrienden. Je zult nooit gelukkig zijn.'

Voor elke persoon zijn er bepaalde levensgebieden waarin deze innerlijke criticus luider en irritanter is. Soms kunnen we deze stem in het ene gebied te pakken krijgen en tot zwijgen brengen, en het duikt op in een ander gebied. Als het niet wordt herkend, kan de invloed ervan sterk zijn. Het kan onze relaties saboteren, onze carrières ruïneren, onze opvoedingsstijl beïnvloeden en onze persoonlijke doelen ondermijnen. Als we niet omgaan met deze innerlijke criticus in onszelf, zal het ook zeer waarschijnlijk onze kinderen beïnvloeden en leiden tot een cyclus van zelfhaat die generaties lang doorgaat.

Wat te doen aan zelfhatende gedachten?

Het eerste dat je moet beseffen is dat we niet onze kritische innerlijke stem zijn, en zeker niet de persoon die onze kritische innerlijke stem ons vertelt dat we zijn. Alleen omdat we zelf deze zelfhaatgedachten ervaren, wil nog niet zeggen dat ze ons echte en eerlijke standpunt vormen. Bedenk dat ieder van ons verdeeld is in onze gevoelens voor onszelf. De kritische innerlijke stem moet worden gezien als een vreemd gezichtspunt, een onwelkome overlay op onze zelfpercepties. Het is echt een 'anti-zelf', opgebouwd uit onze donkerste ontwikkelingservaringen. Deze stem is niet onze vriend. Het is paranoïde, vijandig, achterdochtig en manipulatief. Het geeft slecht advies en wil nooit wat echt het beste voor ons is.

Natuurlijk hebben we allemaal op bepaalde manieren gebreken, maar als we naar onze kritische innerlijke stem luisteren, hebben we de neiging om te overdrijven en onszelf uit te schelden voor deze gebreken. We verliezen het perspectief en slagen er niet in om de zelfcompassie dat is essentieel om onze doelen na te streven en ons leven ten volle te leven. Stemtherapie is een methode ontwikkeld door Dr. F.S. dat helpt individuen hun kritische innerlijke stem te identificeren, te begrijpen waar deze vandaan komt, los te zien van het gezichtspunt en erop te reageren vanuit een meer realistisch en medelevend perspectief. Het uitdagen van zelfhaat is een belangrijke stap om zelfbeperkend of saboterend gedrag te stoppen. Het opent deuren in ons leven waarvan we niet wisten dat we ze zouden sluiten en maakt het mogelijk om een ​​meer uniek en persoonlijk bevredigend bestaan ​​te leiden.