Een persoonlijk perspectief.

Ik heb een leven dat gescheiden is van iedereen die ik ken. Ik bedoel niet dat ik een geheim leven heb; degenen die het dichtst bij mij staan, kennen mij vrij veel in detail. Soms, wordt mij verteld, te gedetailleerd. Ik bedoel dat mijn leven, mijn leven, bestaat apart en gescheiden. Zoals het met ieder van ons is.

Met mijn neiging om verschillen te vervagen om onderscheid te vermijden, om mezelf samen te voegen om ongemak te besparen, ik vergeet dit realiteit van tijd tot tijd. Af en toe, van decennium tot decennium. Maar terwijl ik het me herinner, wil ik zeggen, ik ben in potentie net zo veerkrachtig en net zo in staat tot vreugde als op het moment dat ik werd geboren en het snoer werd doorgesneden. Mijn ervaring, nu gebaseerd op jarenlange relaties, keuzes en omstandigheden, is nog steeds alleen van mij, met wie ik die ook deel, ongeacht de intimiteiten.

De mijne.

Sinds mijn eerste pogingen tot hinkelen op het asfalt van Fern Greenwood Elementary, ik heb er bij mijn vrienden op aangedrongen wees onberispelijk, speel altijd eerlijk, verdraai nooit de regels, altijd de juiste antwoorden hebben, me beter kennen dan ik mezelf ken (een beschuldiging die ik mezelf ontelbare keren heb geuit: 'Denk je dat je me beter kent dan ik mezelf ken!?!' een spoor achterlatend van potentiële metgezellen die sputteren en verbijsterd…) en door de jaren heen ben ik verliefd geworden en ben ik van opmerkelijke mensen gaan houden. Opmerkelijke, feilbare mensen. Mensen die ik vooral bewonder en soms niet. En in mijn onbewuste drang om te mengen, heb ik er nog steeds op aangedrongen naar hen te kijken om altijd in de goede richting te leiden, om altijd het goede voorbeeld te geven, om altijd te leiden.

Het is een last die niemand zou moeten dragen. Het weerspiegelt een last die ik mezelf opleg: een lage tolerantie voor alles behalve de meest rigide norm van wat principieel gedrag en denken inhoudt. Een lage tolerantie voor beperking, voor onzekerheid, voor het soms fout doen. Een lage tolerantie voor beslissingen op basis van angst, op dat moment schijnbaar redelijk en achteraf belachelijk. Rommelige, menselijke pogingen tot leven.

Als ik me mijn gezegende afgescheidenheid herinner, heb ik ineens opties. Ik ben kwetsbaar. Ik voel me makkelijker in mijn imperfectie. Ik ben teder voor de onvolkomenheden van mijn dierbaren. Ik ben zachtaardig tegenover de somberheid van sommige werkelijkheden. Enkele van de beslissingen die ik heb genomen zijn het tegenovergestelde van wat ik nu wenste dat ze waren. Sommige zijn niet inwisselbaar. Sommige pijn die ik anderen heb toegebracht, kan niet ongedaan worden gemaakt, en zo is het nu eenmaal. Dat is een harde waarheid van mijn leven. Maar tegelijkertijd is het waar dat ik vriendelijkheden, vriendschappen en liefde heb gedeeld. En ik heb schoonheid ervaren; fysieke, emotionele en spirituele schoonheid.

Als ik me herinner wat het is om mezelf te zijn, zoals Joan Didion het zegt Het centrum houdt niet stand , dan, hoe onzeker of onvast ik me ook voel, ik weet nog steeds één ding: waar ik mezelf ook vind, daar ben ik. Mijn lichaam en mijn zintuigen bewonen. Ik wil niet geleid worden, want ik voel me niet verloren. Als ik me mijn soevereine aard herinner, ben ik me bewust van mijn emoties terwijl ze door me heen gaan en door me heen snijden of tot rust komen voor een adembenemend moment; bewust van mijn perspectief op de wereld waarmee ik wordt geconfronteerd, in plaats van me zorgen te maken over het gezicht dat ik aan de wereld presenteer; bewust van mijn lichamelijkheid, van mijn rare voeten die wijd uitwaaierden aan het einde van mijn benen, mijn hoofdhuid eindigend bij de spruit van grijzend haar. Ik herinner me wat het is om te bestaan ​​binnen mijn cumulatie van ervaringen, mijn vastgestelde kennis, de dingen die belangrijk voor me zijn, de dingen waar ik naar verlang.

Dit is een opluchting en een bevrijding; wat ik ook proef of verdraag, ik leef en mijn hele lichaam weet het. EEN leven, enkelvoud en heel. Onvoltooid. Gescheiden van iedereen. De mijne.