Ik wachtte deze keer met angst af. Mijn familie ging zonder mij naar Europa, en ik had visioenen dat ik alleen thuis was met mijn dialyseapparaat (de reden dat ik niet kon reizen), ellendig en depressief. Het blijkt dat ik me eigenlijk geweldig voel, herontdekken wat het is ik wil met mijn tijd te maken hebben, en een beeld van mezelf krijgen.

Een groot element in mijn gevoel emotioneel geweldig is, is het feit dat ik me eindelijk fysiek redelijk goed voel. Nadat ik ben belaagd door de vitaliteitszuigende effecten van een chronische ziekte, ben ik begonnen wat energie terug te krijgen, zoals ik in jaren niet heb ervaren. Hiermee heb ik contact gezocht met vrienden om te socializen en ben ik in projecten gedoken die zijn verwaarloosd - tuinieren, schilderen en willekeurige verbeteringen aan het huis. Ik heb plezier en geniet van het gevoel van voldoening. Ik hou van het gevoel iets te gaan doen en het dan te doen. Dit zijn geen exotische avonturen in verre landen, maar ik ben zo blij dat ik weer kan genieten van de simpele geneugten van het leven.

Al drie jaar verwijt ik mezelf dat ik moe was en niets voor elkaar kreeg. Ik realiseer me nu pas, met een hernieuwde, mini-veer in mijn stap, dat ik geen luie uitsteller was (mijn frequente zelfkritiek), maar dat ik gewoon fysiek de energie niet kon opbrengen. Er zat geen gas in mijn tank (in medische termen extreem lage hemoglobinewaarden). Ik voel me verdrietig dat ik zo hard voor mezelf ben geweest en niet kon zien dat ik mezelf gewoon een pauze moest gunnen. Het voelt beter om wat medeleven te hebben dan mezelf in elkaar te slaan.

Dit is een klassiek voorbeeld van hoe we ons zo tegen onszelf kunnen keren en het niet eens weten. Het is een lastige zaak. Denegatieve innerlijke stemin mijn hoofd was niet erg 'luid', onder de radar meestal, ik was nauwelijks bewust van zijn aanwezigheid. Ik dacht dat ik ermee omging door de kritische gedachten te negeren of door tegen mezelf te zeggen dat ik eigenlijk ziek was. Maar nu kan ik zien wat een enorme impact de zelfkritiek op mij heeft gehad, en sindsdien Ik ben met enige energie het bos uit. Ik kan zien hoe reëel mijn beperkingen waren, zoals fysiologische ketenen, en hoezeer ik mezelf onnodig berispte.

Hoewel ik misschien een hoek heb omgedraaid in termen van mijn verhoogde energie, ben ik er zeker van dat deze zelfaanval niet voorgoed is verdwenen. Het is duidelijk de neiging die ik heb en het zal meer aandacht nodig hebben. Ik begin net te zien waar dit veroordelende denkproces vandaan komt in mijn eigen persoonlijke geschiedenis. Sleutel voor mij was om te vragen, met wie identificeer ik me als ik dit standpunt over mezelf inneem?' Interessant genoeg heeft niemand ooit iets dergelijks tegen mij gezegd. Ik heb zelfs nooit iemand horen klagen dat dit hun persoonlijke probleem was, dus het kwam niet van een duidelijk rolmodel. Maar toen ik wat dieper groef, stelde ik de vraag op een andere manier in: Met wie identificeer ik me door te geloven dat ik machteloos ben om iets te bereiken? Dan, het raakte me. De kern van de stem is 'jij bent' machteloos.' Ik had geen idee hoe intens dit idee door me heen ging. En ik kan heel duidelijk zien waar dit geloofssysteem vandaan kwam en waarom. Ik heb dit geloof over mezelf geïnternaliseerd door op te groeien met die houding.

Wat is dat zeurende ding waar je jezelf constant voor bekritiseert? Wat zeg je precies tegen jezelf? Waar komt het vandaan? Identificeert het hebben van dit standpunt u met iemand uit uw vroege levenservaringen? Het is een nuttige onderzoekslijn en 'zich bewust worden van de stem' is een van de meest waardevolle bijdragen Dr. F.S. , De Glendon Vereniging en PsychAlive bieden ons aan om met onszelf in het reine te komen.

Andere berichten van deze auteur:
Waar het rubber de weg ontmoet
Open voor emotie
Bewustwording door verlies
Meer-